داستان حضرت آدم(ع) و حوّا

خلقت انسان

پديده خلقت انسان و موجودات زنده ديگر روي زمين يكي از بحث‌انگيزترين موضوعاتي است كه ذهن دانشمندان را به خود مشغول داشته است. آنها براساس يافته‌هاي علمي خود به اين حقيقت رسيده‌اند كه انسان، آغازگر تاريخ زندگي بر روي زمين نمي‌تواند باشد. مطالعات ديرين شناسان، كه مطالعه سابقه حيات موجودات كره زمين را مورد بررسي قرار مي‌دهند، درستي اين حقيقت را بيان مي‌دارد. آنها با توجّه به مدارك و شواهدي كه اين علم در اختيار آنان قرار داده است، و كشفيّات فسيلي از دوران‌هاي قبل از پيدايش انسان بر روي زمين به اين حقيقت مسلّم پي برده‌اند كه انسان، اولين موجود كره زمين نمي‌باشد و قبل از نسل او، موجودات ديگري در روي زمين زندگي مي‌كرده‌اند. و اين حقيقت نيز به طور ضمني از آيه 30 سوره بقره برداشت مي‌شود. كه برخي از مفسّرين سبب سؤال فرشتگان را خون‌ريزي‌هاي موجوداتي به نام نسناس عنوان كرده‌اند.
اميرمؤمنان علي(ع) اين موضوع را به خوبي مورد تأييد قرار مي‌دهد و مي‌فرمايد: «هفت هزار سال بعد از ايجاد جنّ و نسناس در روي زمين، خداي تبارك و تعالي اراده فرمود كه انسان‌ها را بيافريند... .»[1]
محمّد بن مسلم گويد؛ از امام باقر(ع) شنيدم كه مي‌فرمود: «خداي عزّوجلّ از آن هنگامي كه زمين را آفريده، هفت عالم كه فرزند آدم(ع) نبوده‌اند، در زمين جا داده و همه آنان را از روي زمين آفريده و هر دسته‌اي را پس از ديگري در عصر خود در آن جاي داده است. سپس خداي عزوجل آدم(ع) را كه پدر انسان امروز است، آفريد و نژادش را از وي پديد آورد... .»[2]
البته به تصريح قرآن اولين نوع بشر حضرت آدم و كنيه‌اش ابوالبشر است. در حديث آمده است كه وي پيامبري مرسل بوده و خدا با او به كلام سخن گفت و فرشتگان را به سجده وي فرمان داد و به دست قدرت خويش او را آفريد، و در بهشت جاي داد و پس از نافرماني به او فرمان داد تا به زمين هبوط كند و هنگامي كه فرزندان او بسيار شدند و زمين را آبادان ساختند، خداوند او را بر فرزندانش پيامبري داد.
داستان آفرينش آدم(ع) از سوره‌هاي بقره، آل عمران، اعراف، مريم، نساء، طه، اسراء، حجر، ص، فصّلت، رعد، كهف، الرحمن و ياسين اقتباس شده است.